Rennen en vliegen deel 4137

Zo begon de dag met een meneer die heel veel pijn in zijn rug had, enorm veel was afgevallen in korte tijd en grote lymfeklieren onder zijn oksel had. Zoveel pijn maar meneer was zo ontzettend vrolijk en nietsvermoedend. Ik ga door met mijn metingen en meneer verteld waarom die zo graag zijn gele jas aan heeft. En laat me dan zien dat zijn riem de laatste tijd opeens zo los zit.

Hartverscheurend vertelde hij ook dat hij vannacht met zijn schoenen aan heeft geslapen omdat het zoveel pijn deed om ze uit te moeten doen. En niemand hem daarbij kon helpen.

Niet wetende dat het (voor hem) onverwacht lange gesprek met de arts een slecht nieuws gesprek zou worden. Het is 9:30 en voor deze meneer is zijn leven in een uur tijd zo veranderd. Lymfeklierkanker. Ik hobbelend op mn panterprint klompjes zie meneer met zijn gele jas de hoek om lopen met een koffietje in zijn hand. Hij lacht en knikt me nog even gedag. Slik...

Mevrouw moet een hartfilmpje krijgen en dus zegt ze; “oh maar lieve mevrouw dan doe ik even mijn haren af hoor, mag dat?” Natuurlijk mag dat! Ze doet haar pruik af en zegt dat ze nog niet zonder wil lopen. Ze is bang dat haar kleinkinderen denken; “waarom heeft oma nog steeds allemaal kale plekken?” Ze vindt haar pruik super mooi maar het jeukt zo ontzettend.

In onze pauze stuurt de SEH een vrouw van 80+ met een bloedneus door. Ik open de deur en mijn eerste reactie, en dus ook zeg ik; hallo mevrouw ik ken u! Ze lacht en zegt; “o ja? dat kan!” Precies om haar droge humor hebben mijn collega’s en ik, een aantal maanden geleden ontzettend om en met deze vrouw moeten lachen.

Ze gaat vrolijk zitten en maakt met iedereen die voorbij loopt een praatje, net als die keer daarvoor.

En verder hobbel ik naar de kinder om  vervolgens weer een baby’tje van een paar dagen oud te wegen. Ook iets wat echt niet eerlijk is: bijna ALLE baby’s hebben tegenwoordig de meest volle wimpers alsof ze zijn gekruld met een dyson airwrap. Het leukste is als ze je dan met van die grote ogen aankijken met een blik van; “wat ben jij nou eigenlijk voor een raar ding”

Na weer 20x m’n stappenteller gehaald te hebben en al die heerlijke mini mensjes met de grootste verhalen over hun speelgoedtreinen te hebben aangehoord, is het tijd om naar huis te gaan.

Samen met een collega lopen we na deze “heerlijk” drukke dag naar de uitgang. Daar heb je van die dubbele draaideuren.

Tussen die 2 draaideuren staan 2 mensen te wachten.. dus wij denken wat doen zij daar nou?! Wat bleek, mevrouw ging bevallen en precies tussen die 2 deuren had zij een wee. Manlief liep in zijn ene hand met een koffer + maxicosi en zijn andere arm gebruikte mevrouw als leuning. Ik en mijn collega vroegen of we konden helpen en namen de spullen uit meneer zijn handen. Precies op dat moment kwam mevrouw haar verloskundige ook binnengewandeld.

Nou nu echt naar huis dan, weekend :)

27/01/2023